Twarz

zmarszczki mimiczne

face lift

plastyka powiek

plastyka uszu

plastyka nosa

powiekszenie ust i wypełnianie zmarszczek

zmarszczki mimiczne

Wygładzanie zmarszczek mimicznych
z zastosowaniem toksyny botulinowej
1.ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad, co do tego, ile lat powinna mieć osoba poddająca się tego typu zabiegom. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentka pomoże w podjęciu właściwej decyzji.

Zmarszczki mimiczne powstają na skutek powtarzającego się lub stałego napięcia pewnej grupy mięśni twarzy. Najczęściej i najszybciej tworzą się na czole i wokół oczu. Szczególnie wyraźnie może zaznaczyć się, nadająca twarzy wyraz złości „zmarszczka lwia” pomiędzy brwiami. Tworzy się ona w wyniku ciągłego i niekontrolowanego napięcia mięśni czoła. Korekcję tego typu zmarszczek wykonuje się z zastosowaniem metody polegającej na czasowym porażeniu wybranych grupy mięśni i zlikwidowaniu tym samym ich stale utrzymującego się napięcia. Wykorzystywanym środkiem jest toksyna botulinowa – wytwarzana przez bakterię – laseczkę tężca. Preparat wstrzykuje się w okolice zmarszczek kilkoma ukłuciami cieniutką igłą. Lokalne porażenie nerwów powoduje rozluźnienie mięśni i całkowite wygładzenie się zmarszczek. Czasem po zabiegu na skórze przez parę dni mogą być widoczne drobne wybroczynki. W okresie od kilku miesięcy do roku efekt zanika i zabieg trzeba powtórzyć. Metoda daje dobre efekty, jest skuteczna, ale u niektórych osób, ze względu na mechanizm działania, budzi pewne kontrowersje. Toksyna botulinowa znajduje zastosowania w korekcji: zmarszczek poziomych skóry czoła, zmarszczek okolicy gładzizny czoła, bocznego i środkowego położenia brwi – ich uniesienie, zmarszczek wokół oczu -„kurzych łapek”, zmarszczek nad górną wargą (zmarszczek palacza), zmarszczek granicy czerwieni wargowej, zmarszczek szyi i obręczy szyjnej – pierścieni Wenus i indyczej szyi, obniżenia kątów ust, fałdów nosowo – wargowych. Toksynę botulinową używa się także w leczeniu nadpotliwości i korekcji blizn.

Przeciwwskazania do stosowania toksyny otulinowej: ciąża i karmienie piersią, zaburzenia w połączeniach nerwowo-mięśniowych – miastenia gravis i inne miopatie (pierwotne choroby mięśniowe), terapia aminoglikozydowa (teoretycznie).
2.SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Zabieg polega na dokładnym wstrzyknięciu preparatu przy pomocy bardzo cienkiej igły w miejsce wcześniej ustalone – zobrazowanie dzięki aktywności mięśniowej i zaznaczone.
3.ZALECENIA POOPERACYJNE
Pacjent po iniekcji nie powinien kłaść się przez 4 godziny, spożywać alkoholu do końca dnia, masować miejsc po zabiegu oraz intensywnie pochylać się.
4.EWENTUALNE KOMPLIKACJE
W bardzo rzadkich przypadkach odnerwione mięśnie nigdy nie wracają do swoich normalnych funkcji, co jest szczególnie poważne i przykre, jeżeli przy okazji zabiegu przypadkowo porazi się nieodpowiednie nerwy. Może także dojść do przejściowego opadania powieki, zmiany symetrii twarzy, a także ciężkiego porażenia, co zdarza się rzadko.

face lift

Face lift
1.ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
W kontekście medycznym, nie istnieją żadne medyczne wskazania do wykonania operacji plastyki twarzy. Jest to typowa operacja kosmetyczna i decyzję o jej wykonaniu podejmuje sama pacjentka na własną odpowiedzialność. Opinia lekarza ma w tym przypadku charakter pomocniczy i może być przez pacjentkę uwzględniona lub nie. Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad co do tego, ile lat powinna mieć pacjentka poddająca się tego typu zabiegom. Oczywiście mają znaczenie takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o powyższe czynniki, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentki pomoże w podjęciu właściwej decyzji.

Grupą pań, u których najczęściej wykonuje się operacje plastyki twarzy są kobiety pomiędzy 50 a 60 rokiem życia.

Operacja nie zatrzymuje procesu starzenia się twarzy, a jedynie cofa go do pewnego punktu. Efekty zabiegu mają charakter trwały i w zależności od szeregu czynników (trybu życia, wpływów genetycznych, ekspozycji na słońce, palenia papierosów) utrzymują się od kilku do kilkunastu lat. To, o ile lat „odmłodnieje” twarz po operacji jest sprawą indywidualną każdej pacjentki, ale faktem jest, że zawsze wygląda się młodziej niż przed operacją.
Najlepszy efekt kosmetyczny plastyki twarzy osiągany jest zwykle u pacjentek z twarzami owalnymi, szczupłymi z wyraźnym nadmiarem i zwiotczeniem skóry na policzkach oraz szyi.
Najtrudniej pozytywny efekt uzyskać u pań z twarzami okrągłymi, „nalanymi”, oleistą mało elastyczną skórą lub krótką, cofniętą bródką. Trudność w osiągnięciu pozytywnego efektu kosmetycznego istnieje także u pacjentek, które już miały w przeszłości wykonywana podobną operację.
Przy podejmowaniu decyzji należy być szczególnie ostrożnym, gdy rzecz dotyczy osób w zaawansowanym wieku.
2.SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Plastyka twarzy (facelift) polega na podciągnięciu (uniesieniu i rozprostowaniu) skóry policzków oraz szyi dla nadania pacjentce młodszego wyglądu. Głównym celem operacji jest poprawa wyglądu takich elementów twarzy jak: głębokie bruzdy nosowo wargowe, nawisy skóry na policzkach i w okolicach kąta żuchwy oraz nawisy skóry pod brodą i na szyi. Poprawa zarysu twarzy i napięcia pokrywającej ją skóry nie oznacza możliwości całkowitego wygładzenia wszystkich zmarszczek, zwłaszcza wokół oczu i ust i uzyskania wyglądu idealnego. Dla osiągnięcia maksymalnej gładkości skóry twarzy wykonywane są różnego rodzaju zabiegi uzupełniające, jak m.in. plastyka powiek.

Tuż przed zabiegiem pacjentce zakładana jest do żyły kaniula, służąca do podawania leków oraz wystrzyżona jest wąska ścieżka we włosach w linii cięcia. Wykonywany jest również komplet zdjęć twarzy.

Operacja wykonywana jest najpierw po jednej stronie twarzy, a następnie po odwróceniu głowy te same czynności powtarzane są po drugiej stronie. Zazwyczaj przebieg linii cięcia na skórze dostosowany jest indywidualnie, w zależności od rozległości operacji i stosowanej przez chirurga metody. Najczęściej bierze on swój początek we włosach, na skroniach, rozciągając się następnie w dół w załamku skóry przed i za uchem i kończąc swój bieg we włosach na potylicy. Niekiedy dodawane jest niewielkie nacięcie skóry pod brodą służące do odessania tkanki tłuszczowej, lub poprawy napięcia mięśni w tej okolicy.

Na etapie początkowym oddziela się skórę od podłoża oraz wzmacnia napięcie głębiej leżących powięzi i mięśni. Po podciągnięciu i odpowiednim rozłożeniu, nadmiar skóry jest usuwany, a brzegi rany zeszywane. Zakładane są również pod skórę cienkie dreniki, dla odprowadzenia niewielkich ilości wydzieliny i krwi.
3. WYMAGANIA PRZEDOPERACYJNE
Z uwagi na negatywny wpływ palenia papierosów na proces gojenia wskazane jest, by osoby palące zaprzestały palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. W niektórych przypadkach nie spełnienie tego warunku może nawet spowodować odstąpienie chirurga od wykonania zabiegu! Zależnie od rodzaju znieczulenia, w jakim odbędzie się zabieg może zaistnieć potrzeba powstrzymania się od przyjmowania pokarmów i płynów na 6 godzin przed rozpoczęciem operacji.
4.ZALECENIA POOPERACYJNE
Niewielkie dolegliwości bólowe kontrolowane z łatwością za pomocą ogólnie dostępnych doustnych leków przeciwbólowych mogą występować bezpośrednio po zabiegu oraz w ciągu kilku najbliższych dni.
W okolicy dolnych powiek i policzków występują różnego stopnia obrzęki i zasinienia. Ustępują one w znacznym stopniu, stając się mało widoczne w ciągu pierwszych 7-10 dni po operacji, a znikają całkowicie po upływie 2-4 tygodni.
Usunięcie dreników następuje na drugi dzień po operacji, zaś bandaże zastępowane są specjalną elastyczną maską lub opaską, którą należy nosić jeszcze przez 5-7 dni.
Po kilku dniach po zabiegu można umyć głowę i wykonać pierwszy makijaż. Szwy z przed ucha są zazwyczaj zdejmowane po upływie 5-7 dni po zabiegu, zaś te we włosach po następnych 5-7 dniach.
U nielicznych pacjentek może wystąpić przejściowe przerzedzenie włosów na głowie utrzymujące się przez okres 8-12 tygodni. Nie należy w tym czasie tlenić włosów ani robić trwałej fryzury, gdyż może to nasilić tendencję do wypadania włosów.
U części pacjentek, które miały przecinaną skórę we włosach skroni występuje przejściowe pogorszenie czucia (niedoczulica, drętwienie) na czubku głowy. Ustępuje ono zwykle w ciągu kilku tygodni. W okresie tym należy unikać stosowania elektrycznych suszarek do włosów z nawiewem gorącego powietrza, ponieważ mogą one spowodować oparzenie pozbawionej czucia skóry.
Przez okres kilku miesięcy należy chronić skórę przed słońcem i opalenizną ze względu na możliwość trwałego przebarwienia blizn.
5.EWENTUALNE KOMPLIKACJE
Do najczęstszych powikłań należą: krwiak wymagający doraźnej reoperacji lub znacznie przedłużające się zasinienia i obrzęki, infekcja lub opóźnione gojenie ran (zwłaszcza u palaczek) oraz uszkodzenie gałązek nerwu twarzowego i związane z nim niedowłady mięśni mimicznych.

Precyzyjne informacje o wszelkich mogących wystąpić komplikacjach udzielane są podczas osobistej konsultacji przedoperacyjnej z chirurgiem plastycznym.
6. WYMAGANE BADANIA
badanie czasu krwawienia i krzepnięcia krwi
morfologia i grupy krwi
EKG
rtg klatki piersiowej
inne badania wynikające z współistniejących chorób

plastyka powiek

Plastyka powiek
1. ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad, co do tego, ile lat powinna mieć osoba poddająca się tego typu zabiegom. Oczywiście mają one znaczenie. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentka pomoże w podjęciu właściwej decyzji.
Operacja nie zatrzymuje procesu starzenia się, a jedynie cofa go do pewnego punktu. Młodszy wygląd, który daje operacja jest długoletni, jednak nietrwały i w zależności od szeregu czynników (trybu życia, wpływów genetycznych, ekspozycji na słońce, palenia papierosów) utrzymują się od kilku do kilkunastu lat. To, o ile lat „odmłodnieje” twarz po operacji jest sprawą indywidualną każdej pacjentki, ale faktem jest, że zawsze wygląda się młodziej niż przed operacją. Z upływem czasu skóra i mięsnie mogą ulegać ponownie zwiotczeniu. Niektórzy pacjenci decydują się wówczas na ponowne leczenia.
Najlepszy efekt kosmetyczny plastyki powiek osiągany jest zwykle u pacjentek z wyraźnym nadmiarem i zwiotczeniem skóry w obrębie powiek górnych i dolnych.
Zabieg ma na celu usunięcie nadmiaru zwiotczałej skóry powiek. Czasami konieczne jest usunięcie „przepuklin tłuszczowych” uwypuklających skórę i tworzących tzw. worki pod oczami. Korekcja powiek może zostać wykonana w połączeniu z innym zabiegiem, takim jak lifting twarzy czy podnoszenie łuków brwiowych. Najczęściej na tego typu zabieg decydują się osoby powyżej 35 roku życia i starsze. Przy podejmowaniu decyzji należy być szczególnie ostrożnym, gdy rzecz dotyczy osób w zaawansowanym wieku. W zależności od wskazań medycznych oraz zakresu przeprowadzanego zabiegu, stosuje się znieczulenie miejscowe bądź ogólne.

Przed zabiegiem ważne jest wykluczenie poważnych chorób oczu takich jak np. jaskra /konieczna konsultacja okulistyczna/,a także zaburzeń hormonalnych. Worki pod oczami mogą być, bowiem tego skutkiem lub innych chorób np. nerek lub układu krążenia.
2. SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Jak już wspomniano zabieg przeprowadza się najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Jeśli planowane jest usuniecie „przepuklin tłuszczowych” wskazane jest znieczulenie ogólne. W przypadku powiek górnych cięcia prowadzone są w fałdzie tarczkowym – widoczna bruzda na górnym brzegu powieki górnej, z przedłużeniem poza kąt boczny oka. Zewnętrzna część linii cięcia wkomponowywana jest najczęściej w istniejącą zmarszczkę. Zakres wycięcia skóry oznacza się ujmując w fałd pensetą zwiotczałą skórę. Następnie zakreśla się markerem górną granicę cięcia. Usuwa się nadmiar skóry i zwiotczałego mięśnia okrężnego oka a także w razie potrzeby ”przepukliny tłuszczowe”. Ważne jest dokładne zamknięcie krwawiących naczyń. W plastyce powiek dolnych cięcie przebiega tuż poniżej linii rzęs, podobnie jak w przypadku powiek górnych wystaje ono nieznacznie w bok od kąta oka. Skóra jest odsuwana w dół do granicy kostnej oczodołu. Poprzez mięsień usuwa się nadmiar tkanki tłuszczowej z oczodołu. Często stosuje się również najnowocześniejszą technikę, polegającą na rozprowadzeniu nadmiaru tłuszczu wzdłuż kostnego brzegu oczodołu. Wygładza to płaszczyznę między policzkiem a powieką dolną. W tym przypadku tłuszczu nie usuwa się. Jeśli istnieją do tego wskazania fragment mięśnia usuwa się wraz ze skórą. Istnieją też techniki plastyki mięśnia mające na celu zwiększenie jego napięcia i przemieszczenia go do właściwej pozycji. Raną skóry na powiekach zeszywa się cienkim szwem tak by powstała blizna była jak najmniej widoczna. U osób młodszych, gdy nadmiar skóry nie musi być usuwany, cięcie można poprowadzić od wewnętrznej strony powieki dolnej. Ten sposób dojścia do usunięcia nadmiaru tłuszczu nie pozostawia widocznej blizny.
3. WYMAGANIA PRZEDOPERACYJNE
Przed operacją konieczne jest wykonanie podstawowych badań laboratoryjnych. W przypadku przeprowadzania zabiegu w znieczuleniu ogólnym należy wykonać: badanie czasu krwawienia i krzepnięcia krwi, morfologii i grupy krwi, RTG płuc oraz EKG u pacjentów powyżej 40 roku życia i dolegliwościami kardiologicznymi. Jeśli operacja jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym, nie ma potrzeby pozostawania na czczo, natomiast jeśli operacja jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym konieczne jest pozostawanie na czczo przez 6 godzin przed zabiegiem. Tuż przed zabiegiem zrobiony zostanie komplet zdjęć oraz na skórze zaznaczane zostanie zakres wycięcia nadmiaru skóry. Pacjentki palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia będą proszone o zaprzestanie palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Muszą się one też liczyć z tym, że wielu chirurgów dla dobra pacjentki i swojego własnego może odstąpić od wykonania operacji u aktywnych palaczek nie będących w stanie rzucić palenia w tym okresie.
4. ZALECENIA POOPERACYJNE
Nieodłącznym następstwem operacji powiek są krwiaki i obrzęki. Ustępują one w ciągu 2-3 tygodni. Aby przyśpieszyć proces wchłaniania krwiaków zaleca się stosowanie, okładów w pierwszych 2-3 dobach. Z powodu pooperacyjnej nadwrażliwości spojówek na światło i wiatr konieczne jest noszenie ciemnych okularów przez ok. 2 tygodnie. Przez pierwszych kilka dni od zabiegu należy unikać schylania się i wykonywania ciężkich prac fizycznych.. Zdjęcie szwów następuje po 5 dniach od operacji. Powrót do pracy możliwy jest po 7-10 dniach od zabiegu.

Zarówno w pierwszej dobie po zabiegu jak i przez kolejne 2-3 dni, normalne są pewnego stopnia dolegliwości bólowe. Niekiedy mogą one być nawet dość znaczne. W celu ich uśmierzenia należy stosować przepisane przez lekarza leki, nie przekraczając zalecanych dawek. Niedostateczna kontrola bólu jest sygnałem do skontaktowania się z chirurgiem, a nie zwiększania dawek leków.
5. EWENTUALNE KOMPLIKACJE
Do najczęstszych powikłań należą: krwiak wymagający doraźnej reoperacji lub znacznie przedłużające się zasinienia i obrzęki, infekcja lub opóźnione gojenie ran (zwłaszcza u palaczek).

plastyka uszu

Plastyka uszu
1. ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad co do tego, ile lat powinna mieć osoba poddająca się tego typu zabiegom. Oczywiście mają znaczenie. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentka pomoże w podjęciu właściwej decyzji.

Najwcześniej zabieg plastyki odstających uszu można wykonać po ukończeniu 4 roku życia, kiedy ich rozwój jest ukończony w 85%. Optymalnym czasem do operacji przyjmuje się okres przedszkolny (5-7 rok życia). Oczywiście zabieg można bez problemów wykonać także u osób dorosłych. Jedyną barierą jest tutaj zdrowy rozsądek i motywacja pacjenta. Nie istniej konkretna granica wieku, w którym istniałyby szczególne przeciwwskazania do wykonania tego zabiegu.

Pod uwagę należy brać jedynie fakt, że u osób dorosłych w związku z bardziej sprężystą budową i większą grubością chrząstki operacja może być trudniejsza, a ryzyko niedostatecznej korekcji i dolegliwości bólowe po zabiegu większe niż w przypadku dzieci.

W przypadku dzieci należy się liczyć z ich własną motywacją do wykonania zabiegu. Zamiast zmuszać dziecko do operacji lepiej poczekać do czasu, kiedy samo się na niego zdecyduje. W przypadku noworodków istnieje możliwość bezoperacyjnej korekcji odstających uszu. Uzyskuje się to za pomocą zakładanego na małżowinę odpowiednio ją modelującego tworzywa termoplastycznego. Tego typu leczenie dotyczy niestety wyłącznie noworodków.
Zarówno u dzieci jak i u dorosłych niemożliwe jest uzyskanie idealnej symetrii operowanych uszu. Należy pamiętać, że spodziewanym wynikiem operacji jest poprawa wyglądu uszu oraz ich zharmonizowanie z ogólnym wyglądem twarzy, a nie uzyskanie ideału w związku z czym istnieje możliwość, że wygląd uszu po operacji nadal będzie niedoskonały oraz, że nie będzie spełniał oczekiwań pacjenta. Obecność dodatkowych, poza odstawaniem, deformacji małżowiny usznej (np. ucha zwiniętego, ucha kubkowatego itp) może prowadzić do nieco gorszych efektów kosmetycznych.
2. SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Plastyka odstających uszu polega na wytworzeniu brakującego załamka małżowiny usznej (tzw. grobelki) oraz takim jej ułożeniu by uzyskać ciaśniejsze przyleganie uszu do głowy.

Efekty zabiegu są trwałe.

Po miejscowym znieczuleniu skóra przecinana jest na tylnej powierzchni ucha, co pozwala chirurgowi na dostęp do chrząstki małżowiny usznej. Chrząstka ta jest następnie skaryfikowana (osłabiana) wzdłuż przebiegu brakującego załamka i zakładane są na nią szwy wymuszające jej właściwy kształt. Operację kończy założenie osobnych szwów na skórę.
3. WYMAGANIA PRZEDOPERACYJNE
Przed operacją wykonywaną w znieczuleniu miejscowym nie ma zazwyczaj konieczności wykonania podstawowych badań laboratoryjnych. Taka konieczność istnieje w przypadku wykonania zabiegu w znieczuleniu ogólnym oraz w przypadku występowania chorób współistniejących.

Operacja wykonywana jest zazwyczaj w znieczuleniu miejscowym, nie ma więc potrzeby pozostawania na czczo.

Tuż przed zabiegiem zrobiony zostanie komplet zdjęć oraz na skórze ucha zaznaczane zostanie położenie mającego powstać załamka i linia cięcia za uchem. Pacjentki palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia będą proszone o zaprzestanie palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Muszą się one też liczyć z tym, że wielu chirurgów dla dobra pacjentki i swojego własnego może odstąpić od wykonania operacji u aktywnych palaczek nie będących w stanie rzucić palenia w tym okresie.
4. ZALECENIA POOPERACYJNE
Zarówno w pierwszej dobie po zabiegu jak i przez kolejne 2-3 dni, normalne są pewnego stopnia dolegliwości bólowe. Niekiedy mogą one być nawet dość znaczne. W celu ich uśmierzenia należy stosować przepisane przez lekarza leki, nie przekraczając zalecanych dawek. Niedostateczna kontrola bólu jest sygnałem do skontaktowania się z chirurgiem, a nie zwiększania dawek leków.

U wszystkich operowanych osób występuje pewnego stopnia zaczerwienienie i obrzęk małżowin usznych. Ustępują one zazwyczaj w ciągu 10-14 dni i w tym też czasie zdejmowane są szwy ze skóry.

Opaskę na uszy należy nosić przez 2-3 tygodnie po zdjęciu szwów.
5. EWENTUALNE KOMPLIKACJE
Do najczęstszych powikłań należą: krwawienie wymagające doraźnej reoperacji oraz infekcja i zapalenie chrząstki ucha.

plastyka nosa

Plastyka nosa
1. ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad co do tego, ile lat powinna mieć pacjentka/pacjent poddająca się tego typu zabiegom. Oczywiście mają znaczenie takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o powyższe czynniki, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentki pomoże w podjęciu właściwej decyzji.

Do przeciwwskazań do wykonania operacji plastycznej nosa zaliczyć można przede wszystkim wygórowane, często niemożliwe do spełnienia oczekiwania pacjentów. Poza tym gorszego efektu zabiegu można się spodziewać u osób, które już miały wykonywane operacje nosa, osób ze znacznym zniekształceniem nosa (pourazowym lub porozszczepowym) oraz osób w wieku 40 – 50 lat, ze względu na gorsze możliwości adaptacyjne skóry.

Należy pamiętać, że spodziewanym wynikiem operacji jest poprawa wyglądu nosa, a nie uzyskanie ideału w związku z czym istnieje możliwość, że wygląd nosa po operacji nadal będzie niedoskonały oraz, że nie będzie spełniał oczekiwań pacjenta.

Przy podejmowaniu decyzji należy być szczególnie ostrożnym, gdy rzecz dotyczy osób niepełnoletnich oraz w zaawansowanym wieku.
2. SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Podstawowym celem plastyki nosa jest najczęściej zmniejszenie, skrócenie, wyprostowanie, zmiana kształtu czubka nosa, usunięcie garbu lub poprawa niekorzystnego kąta pomiędzy czubkiem nosa a górną wargą. W niektórych przypadkach dla uzyskania poprawy kształtu nosa niezbędne jest jego powiększenie (za pomocą własnych tkanek lub implantu). Niekiedy w celu zmiany kształtu nosa lub poprawy jego drożności konieczna jest również operacja przegrody lub/i małżowin nosowych. Zamierzone efekty mogą być osiągnięte podczas jednego zabiegu.

Efekty zabiegu są trwałe.

Najczęściej lokalizacja cięć do plastyki nosa znajduje się wewnątrz nozdrzy (w przedsionku nosa). Umożliwiają one chirurgowi zmianę wielkości i kształtu poszczególnych elementów tworzących rusztowanie (szkielet chrzęstny i kostny) nosa. Prowadzi to w efekcie do obkurczeniu się skóry i do zmiany zewnętrznego wyglądu nosa.

Garb nosa zdejmowany jest za pomocą dłuta, nożyc lub raszpli, czyli specjalnego pilnika do kości. Niższy i węższy grzbiet nosa uzyskuje się po przecięciu dłutem kości (osteotomia) tworzących szkielet i ich ponownym, ciaśniejszym złożeniu. Zabieg osteotomii umożliwia również wyprostowanie nosa, jeżeli zachodzi taka potrzeba.

Zmniejszenie i wymodelowanie chrząstek w obrębie czubka nosa powoduje jego zwężenie i poprawę kształtu. W celu poprawy niekorzystnego kąta pomiędzy nosem a górną wargą, unosi się czubek nosa poprzez skrócenie i zmianę kształtu obwodowego odcinka przegrody nosowej.

W sytuacji, gdy pomiędzy wysokością a szerokością czubka nosa istnieje duża dysproporcja można usunąć niewielkie klinowate fragmenty skóry nozdrzy, zszywając je następnie w nowym bardziej proporcjonalnym położeniu.

W wielu przypadkach stosuje się dodatkowe cięcie na słupku nosa – metoda otwarta pozwala na lepszą ocenę śródoperacyjną oraz precyzyjniejsze wykonanie poszczególnych etapów zabiegu. Daje to w efekcie znacznie lepsze rezultaty, nie możliwe do osiągnięcia metodą zamkniętą (cięcia tylko wewnątrz nosa).

Ogromny wpływ na efekt zabiegu, zwłaszcza na zadowolenie pacjenta, ma początkowy kształt nosa i rozległość operacji. Im większa korekta kształtu nosa, tym bardziej widoczny efekt. Z drugiej znów strony, przy minimalnych korektach, służących uzyskaniu lepszych proporcji nosa, efekt wydaje się niewidoczny, choć właśnie to jest najważniejszym celem operacji plastycznych nosa – zharmonizowanie kształtu nosa z wyglądem całej twarzy, a nie stworzenie zupełnie nowego nosa samego dla siebie. Warto o tym pamiętać, czekając z zapartym tchem na spektakularny efekt operacji.
3. WYMAGANIA PRZEDOPERACYJNE
Poza badaniami laboratoryjnymi, w niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie zdjęcia rentgenowskiego nosa i zatok przynosowych.

Operacja wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym w związku z czym należy pozostać na czczo przez 6 godzin przed zabiegiem. Tuż przed zabiegiem zostanie założona do żyły kaniula służąca do podawania leków oraz zrobiony zostanie komplet zdjęć twarzy.

Pacjentki palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia będą proszone o zaprzestanie palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Muszą się one też liczyć z tym, że wielu chirurgów dla dobra pacjentki i swojego własnego może odstąpić od wykonania operacji u aktywnych palaczek nie będących w stanie rzucić palenia w tym okresie.
4. ZALECENIA POOPERACYJNE
Bezpośrednio po operacji na nos zakładany jest usztywniający opatrunek z gipsu lub sztucznego tworzywa. Niekiedy, zwłaszcza po operacjach przegrody lub z powodu większego niż zazwyczaj krwawienia podczas zabiegu, do nosa zakładane są tampony na 24-48 godzin.

U wszystkich pacjentów występują różnego stopnia obrzęki i zasinienia zwłaszcza w okolicy górnych i dolnych powiek (zasinienia „okularowe”), schodzące niekiedy nawet na policzki. Ustępują one w znacznym stopniu, stając się mało widoczne w ciągu 7-10 dni po operacji, a znikają całkowicie po upływie ok. 2 tygodni.

Zdjęcie szwów następuje po 7 dniach od operacji, a opatrunku gipsowego po 14. Po tym okresie można również wykonać pierwszy makijaż. W celu uniknięcia krwawienia z nosa po operacji należy przez okres pierwszych 10-14 dni unikać czynności prowadzących do wzrostu ciśnienia krwi w obrębie głowy na przykład: chodzenie po schodach, uprawianie sportu czy schylanie się. Efekt operacji nie jest widoczny bezpośrednio po zdjęciu gipsu, lecz dopiero po upływie kilku tygodni. Wynika to z obrzęku i stosunkowo powolnego obkurczania się skóry na nosie. Ostateczny wynik widoczny jest czasem nawet po kilku miesiącach, a w niektórych przypadkach nawet po roku. Ogromny wpływ na efekt zabiegu, zwłaszcza na zadowolenie pacjenta, ma początkowy kształt nosa i rozległość operacji. Im większa korekta kształtu, tym bardziej widoczny efekt, co nie koniecznie oznacza, że lepszy.
5. EWENTUALNE KOMPLIKACJE
Do najczęstszych powikłań należą: konieczność utrzymania tamponady przez kilka dni, przedłużające się zasinienia i obrzęki, asymetria lub drobne nierówności widoczne na grzbiecie nosa lub jego czubku oraz niedostateczna korekcja kształtu nosa (np. niecałkowite zdjęcie garbu lub niedostateczne wyprostowanie grzbietu).

Precyzyjne informacje o wszelkich mogących wystąpić komplikacjach udzielane są podczas osobistej konsultacji przedoperacyjnej z chirurgiem plastycznym.
6. WYMAGANE BADANIA
badanie czasu krwawienia i krzepnięcia krwi
morfologia i grupa krwi
RTG klatki piersiowej
w niektórych przypadkach wskazane jest zdjęcie rtg nosa i/lub zatok przynosowych
EKG
inne badania wynikające z współistniejących chorób

powiekszenie ust i wypełnianie zmarszczek

Wypełnianie zmarszczek i powiększenie ust
1. ZANIM PODEJMIESZ DECYZJĘ – WSKAZANIA, PRZECIWWSKAZANIA
Biorąc pod uwagę aspekt wieku, brak jest sztywnych zasad, co do tego, ile lat powinna mieć osoba poddająca się tego typu zabiegom. W podjęciu decyzji niezbędna jest osobista konsultacja z chirurgiem plastycznym, który w oparciu o takie czynniki jak wiek, warunki anatomiczne, stan skóry, stan zdrowia, jak również uwzględniając oczekiwania pacjentka pomoże w podjęciu właściwej decyzji.

Pojedyncze zmarszczki i bruzdy na twarzy, którym nie towarzyszą wyraźne zwiotczenia skóry, można doskonale korygować wstrzyknięciem do nich wypełnienia ze specjalnych materiałów medycznych.

Wypełniacze są stosowane w celu korekcji bruzd i zmarszczek twarzy, wypełniania fałdów nosowo-wargowych, powiększania ust. Najlepiej metodą wypełnienia poddają się: poziome zmarszczki na skórze czoła i pionowa bruzda „marsowa” pomiędzy brwiami, zmarszczki wokół oczu (kurze stopki), zmarszczki okrężne wokół ust, a także pionowe pod i nad czerwienią warg, pionowe zmarszczki i bruzdy w fałdach nosowo-wargowych i w ich okolicy, zmarszczki na skórze policzków i brody.

Precyzyjne informacje o wszelkich mogących wystąpić komplikacjach udzielane są podczas osobistej konsultacji przedoperacyjnej z chirurgiem plastycznym.

Wypełniacze (usta, zmarszczki, fałdy) – Materiały służące do wypełniania mogą być wchłaniane, niewchłanialne i własne czyli tłuszcz.

Wchłanianie się wstrzykniętego materiału polega na jego powolnym przyswajaniu przez organizm. Nie oznacza to jego gorszej jakości i uznawane jest za metodę bardziej naturalną i bezpieczną. Są to preparaty pochodzenia biologicznego. Podawane są w formie zastrzyków śródskórnych lub podskórnych. Wchłaniane materiały są preparatami kwasu hialuronowego pochodzenia niezwierzęcego. Preparaty kwasu hialuronowego są dostępne w kilku postaciach, obejmując dwie linie: Restylane (Restylane Otuch, Restylane, Restylane Perlane, Restylane SudQ, Restylane Lipp, Restylane Vital) firmy QMed. i Surgiderm (Surgiderm 18, Surgiderm 30, Surgiderm 24XP, Surgiderm 30XP, Voluma) firmy Corneal. Każdy produkt Restylane i Surgiderm ma swój własny rozmiar cząsteczki żelu. Co przejawia się różna ilością cząstek w 1ml żelu. Różne wielkości cząstek umożliwiają odpowiednie dobranie ich do poszczególnych warstw skóry i tkanki podskórnej. Pozwala to zoptymalizować zarówno efekt powiększenia tkanki, jak i jego trwałość, co umożliwia zaspokajanie indywidualnych potrzeb pacjenta. Preparaty poszczególnych firm dają podobny rezultat , mogą się jednak różnić długością utrzymywania efektu.

Preparaty kwasu hialuronowego o większym rozmiarze cząsteczki mają zastosowanie w przypadku modelowania konturów twarzy (np. policzków i podbródka), korekcji głębokich fałdów oraz do powiększania objętości warg. Natomiast preparaty kwasu hialuronowego o mniejszym rozmiarze cząsteczki służy do wygładzania drobnych zmarszczek, np. wokół oczu i ust, na czole. By uzyskać pożądany efekt każdy z preparatów jest wstrzykiwany na inną głębokość. Wielkość cząsteczek żelu jest dostosowana do struktury danej warstwy skóry w zależności od zaplanowanej głębokości wstrzyknięcia. Efekt wypełnienia utrzymuje się od kilku do kilkunastu miesięcy.

Jako wypełniacz można również zastosować własną tkankę tłuszczową pacjenta. Tkankę tłuszczową przeszczepia się z miejsc, w których jest jej za dużo (np. z brzucha lub ud). Zabieg może być wykonywany w znieczuleniu miejscowym lub przewodowym – dolędźwiowym. Przeszczepiony tłuszcz wchłania się podobnie jak wyżej opisane preparaty kwasu hialuronowego. Szybkość zanikania wstrzykniętego materiału jest bardzo indywidualna – od 2 do 6 miesięcy. Zalecane jest powtarzanie zabiegu, ponieważ za drugim razem tłuszcz wchłania się znacznie wolniej.

Niektóre zmarszczki można wypełniać materiałami, które na zawsze pozostają w skórze. Do tego typu zabiegów wykorzystuje się na ogół nici złota, Aquamid lub inne materiały syntetyczne. Najnowsze bardzo obiecujące tworzywo wypełniające zmarszczki to teflon. Preparaty te maja wbudowywać się i „obrastać” w naturalne włókna skóry, dzięki czemu wszczepiony implant jest dobrze umocowany i przyswojony przez skórę. Aquamid jest syntetycznym przeźroczystym żelem, który składa się z 2,5% poliakrylamidu i 97,5% wody. Jest to preparat, który nie powoduje alergii. Można go zastosować do likwidacji defektów oraz zniekształceń różnych tkanek miękkich, w celu korekcji bruzd i drobnych zmarszczek twarzy.
2. SZCZEGÓŁY ZWIĄZANE Z ZABIEGIEM
Zabieg polega na dokładnym wstrzyknięciu preparatu przy pomocy bardzo cienkiej igły w miejsce wcześniej ustalone. Żel powiększa naturalną objętość tkanki i wygładza zmarszczkę. Zabieg trwa przeciętnie około 30 minut. Można go wykonać w znieczuleniu miejscowym kremem „Emla” na życzenie pacjenta. W przypadku powiększania ust stosuje się znieczulenie przewodowe nerwów podoczodołowych i bródkowych.
3. WYMAGANIA PRZEDOPERACYJNE
Pacjentki palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia będą proszone o zaprzestanie palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Muszą się one też liczyć z tym, że wielu chirurgów dla dobra pacjentki i swojego własnego może odstąpić od wykonania operacji u aktywnych palaczek niebędących w stanie rzucić palenia w tym okresie.
4. ZALECENIA POOPERACYJNE
Miejsce wstrzyknięcia pokrywa się maścią z zawartością antybiotyków. Zalecane jest stosowanie zimnych okładów przez kilku pierwszych dni na miejsca ostrzykiwane i ograniczenie mimiki twarzy. Należy także przemywać twarz delikatnymi środkami myjącymi.
5. EWENTUALNE KOMPLIKACJE
Może wystąpić obrzęk, swędzenie, zaczerwienienie, siniaki a nawet niewielki ból w miejscu wstrzyknięcia, który minie po 2-3 dniach od zabiegu, a po iniekcji w wargi – najdalej w ciągu 7 dni.